به نقل از کاوه فیض الهی: آنتکینوس دم‌سیاه (Antechinus arktos) گونه‌ای کیسه‌دار گوشت‌خوار استرالیایی است که نخستین بار در سال ۲۰۱۴ کشف و توصیف شد. طول عمر نرهای این پستاندار موش‌مانند فوق‌العاده کوتاه است و تا سال گذشته تصور می‌شد که مرگ‌ومیر نرها نوعی اقدام فداکارانه است که در ژن‌هایشان برنامه‌ریزی شده تا به این ترتیب دسترسی نسل بعد به منابع بیشتر را تضمین کنند. اما اکنون پژوهشگران دریافته‌اند که علت واقعی مرگ‌ومیر آنها فشار فوق‌العاده زیادی است که در طول فصل جفت‌گیری به آنها وارد می‌شود. زیرا نرهای این گونه در طول این فصل آنقدر با ماده‌ها جفت‌گیری می‌کنند که عملا اسپرم‌شان درون بدن ماده‌ها با اسپرم نرهای دیگر وارد رقابت مستقیم می‌شود. هرچند این امکان وجود دارد که هر دوی این تبیین‌ها درست باشند در حالی که اولی علت دور (ultimate) و دومی علت نزدیک (proximate) آن است.
دکتر دایانا فیشر (D.Fisher) از دانشگاه کوئینزلند در مقاله‌ای با عنوان «رقابت اسپرمی موجب تکامل تولیدمثل منجر به خودکشی در پستانداران می‌شود» که در ژورنال آکادمی ملی علوم ایالات متحده به چاپ رسیده می‌نویسد «… این جانوران برای آنکه ژن‌های خودشان را به جای ژن‌های رقیبان‌شان به نسل بعد منتقل کنند، بیش از حد توان‌شان فعالیت می‌کنند و چنان برای تولیدمثل سخت تلاش می‌کنند که بدن‌شان خاموش می‌شود. تنها کاری که انجام می‌دهند جفت‌گیری رقابتی است، و به همین دلیل برای مدتی طولانی که در مورد بعضی گونه‌ها به ۱۲ تا ۱۴ ساعت می‌رسد هیچ کاری جز آمیزش جنسی انجام نمی‌دهند. بدون هیچ قیدوبندی، این کار را بارها و بارها انجام می‌دهند. و این فصل جفت‌گیری فوق‌العاده پرتنش تقریبا دو هفته ادامه می‌یابد.»
به گفته دکتر فیشر نرها دچار افزایش هورمون‌های استرس می‌شوند که به آنها امکان می‌دهد جفت‌گیری را برای مدتی طولانی ادامه دهند. اما پژوهشگران دریافته‌اند که افزایش شدید هورمون‌های استرس در مدتی کوتاه از سوی دیگر سبب تجزیه و فساد بافت‌های بدن این جانوران می‌شود. فیشر می‌گوید «تماشای مرگ آنها ناراحت‌کننده است. پشم‌هایشان می‌ریزد. به شدت بیمار به نظر می‌رسند و هنگام حرکت تلوتلو می‌خورند. حتا گاهی به دلیل از کار افتادن دستگاه ایمنی‌شان دچار عفونت‌های قانقاریایی می‌شوند.» به این ترتیب، پدران مدت‌ها پیش از تولد فرزندان‌شان می‌میرند، اما ماده‌ها معمولا ۲ تا ۳ سال عمر می‌کنند.
